یادنامه شهید آماده برای چاپ

اتوبان تهران به میانه سمت جنوبی

هنوز منتظریم ، شاید که بیایی یا بیابیم

سلام

چند روزی بیشتر به سی و یکمین سالگرد عروجت نمانده ، یاد خاطره ها ، تلاش ها، لبخند ها ...... همچون پرده سینما در حال گذرندولی تو برای همیشه خواهی ماند.

اگر چه دلمان برای تو تنگ می شود ولی نگاهی به مشگلات روزگار و تغییر در رفتارها و باورها ، میگویند روحت شاد که نماندی و ندیدی چگونه پا روی باورها گذاشتیم هر چند شهید شاهدی ولی دینداران بی سیاست و سیاستمردان بی دین به حدی در هم تنیده اند که سره از ناسره جدا نشدنی گردیده

اردیبهشت سال 97

دیگر منتظر رسیدن کاروان اسرا به مدیریت زینب هستم

تو هم شدی مثل عده ای می کشن و عزا می گیرن، هرموقع مشگلی داشتن توسل می کنند، حساب باز می کنند و پول نمی ریزند،مشق می نویسند و خط می کشند،پول نداشته فکر خرید ویلا می کنند،......

ملی بدان من فراموش نخواهم شد چون با خداییم.

زمانی که در بسیج بود قبل از همه چیز توجه به مسایل شرعی و عدالت را در اولویت قرارداده بود،خواندن دعای کمیل و سایر ادعیه و نماز شب از امور ترک ناشدنی شهید بود.همزمان در کار تبلیغاتی نیز فعالیت می کرد و در آمد خود را یا می بخشید یا برای خرید نوارسخنرانی مذهبی و انقلابی مصرف می نمود.همیشه دقت در دخل و خرج شرعی خود داشت. زمانی که سلاح پایگاه را به منزل می آورد آن را در بین لحاف و تشک پنهان و از خانواده می خواست که کسی از فعالیت های او با خبر نشود.به موضوع حجاب و اخلاقیات محرم و نامحرم شدیدا پایبند بود و خواهرانش را سفارش می کرد، در رفت آمد محل همیشه سر به زیر داشت.

شبی هنگام کنترل پست ایست بازرسی متوجه می شود دوستانش، ماشین پدرش ( آقای رضایی) را نگه داشته و بعد از اینکه شناخته بودند بدون بازرسی رها میکنند بنا براین به دوستان تذکر می دهد که در بسیج همه مردم یکی هستندو نباید ماشین پدرمرا بدون کنترل رها می کردید بنابراین تلاش می کند تا پدرش را بعد از حرکت چند متری از پست نگهبانی، به عقب برگردانده و بازرسی نمایدو از پدرش نیز عذر خواهی می کند که دوستان این کار نکرده اند.

ما سینه زدیم بی‌صدا باریدند    از هر چه که دم زدیم، آنها دیدند

ما مدعیانِ صفِ اول بودیم      از آخر مجلس شهدا را چیدند