اتوبان تهران به میانه سمت جنوبی

سلام

دیگر منتظر رسیدن کاروان اسرا به مدیریت زینب هستم

تو هم شدی مثل عده ای می کشن و عزا می گیرن، هرموقع مشگلی داشتن توسل می کنند، حساب باز می کنند و پول نمی ریزند،مشق می نویسند و خط می کشند،پول نداشته فکر خرید ویلا می کنند،......

ملی بدان من فراموش نخواهم شد چون با خداییم.

زمانی که در بسیج بود قبل از همه چیز توجه به مسایل شرعی و عدالت را در اولویت قرارداده بود،خواندن دعای کمیل و سایر ادعیه و نماز شب از امور ترک ناشدنی شهید بود.همزمان در کار تبلیغاتی نیز فعالیت می کرد و در آمد خود را یا می بخشید یا برای خرید نوارسخنرانی مذهبی و انقلابی مصرف می نمود.همیشه دقت در دخل و خرج شرعی خود داشت. زمانی که سلاح پایگاه را به منزل می آورد آن را در بین لحاف و تشک پنهان و از خانواده می خواست که کسی از فعالیت های او با خبر نشود.به موضوع حجاب و اخلاقیات محرم و نامحرم شدیدا پایبند بود و خواهرانش را سفارش می کرد، در رفت آمد محل همیشه سر به زیر داشت.

شبی هنگام کنترل پست ایست بازرسی متوجه می شود دوستانش، ماشین پدرش ( آقای رضایی) را نگه داشته و بعد از اینکه شناخته بودند بدون بازرسی رها میکنند بنا براین به دوستان تذکر می دهد که در بسیج همه مردم یکی هستندو نباید ماشین پدرمرا بدون کنترل رها می کردید بنابراین تلاش می کند تا پدرش را بعد از حرکت چند متری از پست نگهبانی، به عقب برگردانده و بازرسی نمایدو از پدرش نیز عذر خواهی می کند که دوستان این کار نکرده اند.

ما سینه زدیم بی‌صدا باریدند    از هر چه که دم زدیم، آنها دیدند

ما مدعیانِ صفِ اول بودیم      از آخر مجلس شهدا را چیدند

همه شب مادر شهید بعد از خوابیدن شهید ، برای نماز شب بر می خواست و دور شهید قدم می زد و دعا می کرد ، در یکی از شبها شهید متوجه موضوع می شود، مادررا راضی می کند تا دعا نمایداز او جنازه ای به دست نیاید و اثری نماند و شهادت را در بهترین لحظات نصیب او کند. به هر شیوه ای بود مادر و بعد پدر را قانع می کند تا اینگونه دعا کنند.شهید در اکثر درخواست های خود از پدرومادرش این درخواست را داشت.شهیددر بین سال های 65-67 در مناطق جنگی جنوب و غرب و شمالغرب  دو مرحله مجروح شدکه یکبار در بیمارستان ایلام و یک بار در بیمارستان امام تبریز بستری می گردد .تا زمانی که از بیمارستان مرخص نشده بود هیچ سخنی از مجروحیت به میان نمی آوردوقتی به منزل مراجعه می کند با خنده ای که خاص خودش بود مجروحیتش را سطحی مطرح می نمایدقبل ازاینکه استارحت پزشکی وی به اتمام برسد سریعا به منطقه برمی گشت تا در 12/4/67در منطقه ماووت عراق بر اثر انفجار مین ضد تانک  به خواسته همیشگی اش، عند ربهم یرزقون شدن رسید.تا کنون نیز هیچ اثری ازشهید بدست نیامده و پرونده اش نیز بعد از فوت پدر دربنیاد شهید خاک خورده شده است.

ای دوست به حنجر شهیدان صلوات    بر قامت بی سر شهیدان صلوات

از دامن زن مرد به معراج رود    بر دامن مادر شهیدان صلوات

برادر محسن اربابیان یکی از همرزمان شهید جاویدالاثر ابوالفضل(داود) رضایی در پاسخ نامه به والدین شهید نامه ای به تاریخ 6/2/68 نامه ای ارسال کرده که:

بعد از احوالپرسی مقدماتی و یاد آوری ارزش شهادت ، ادامه میدهد در مقابل کلمه پسر عزیزم که خطاب من نوشته اید ، اشک در چشمانم حلقه بست. خدایا چه کرده ام که اینگونه خطاب شده ام. .شادی شما خانواده شهدا را با تمام دنیا عوض نمی کنم.در مورد ابوالفضل سوال کردید. حقیقتا نمی دانم چه بگویم ، اما آنچه از بچه ها شنیده ام برایتان نقل می کنم.در خرداد ماه 67به اتفاق برادر وهابی و یک نفر مشغول کار بودند، وقتی برادر وهابی داخل سنگر می شود صدای انفجاری می شنود که دیگر ابوالفضل را نمی بیند و بعد برادر وهابی خودش نیز مجروح می شود. محسن رمضانیان 19 رمضان 6/2/68

 عزیزانی که شناخت یا اطلاعی از برادران رزمنده وهابی یا محسن اربابیان دارند(در سال 67 منطقه ماووت عراق بودند) ، یاریمان کنند برای ارتباط یا کسب اطلاعات شهید جاوید الاثر

تصویر ( نیم رخ پوشیده شده با دست)شهید جاوید الاثرابوالفضل رضایی در مرکز تصویر، مراسم عزاداری در حسینیه احتمالا منطقه جنوب . در صورت شناخت از صحنه یا تصویر ، یاریمان بفرمائید.

ما سینه زدیم بی‌صدا باریدند    از هر چه که دم زدیم، آنها دیدند

ما مدعیانِ صفِ اول بودیم      از آخر مجلس شهدا را چیدند